Η εμπειρία μου
Γιατί λέγεται ότι το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο;

Και γιατί οι γιατροί στην Αρχαία Ελλάδα συνιστούσαν στους ασθενείς τους να πάνε να δουν κωμωδίες ως μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας;

Η ελληνική μυθολογία έβλεπε το γέλιο ως αντίδοτο στον πόνο και το κλάμα, υποδηλώνοντας μια συναισθηματική και ψυχολογική σύνδεση. Επιπλέον, η υγεία στην Αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν μια ισορροπία μεταξύ σώματος, νου και κοινωνικότητας και το γέλιο συνέβαλε σε αυτή την ισορροπία μέσω συναισθηματικής ανακούφισης και κοινωνικής συνοχής.

Το να είσαι ενήλικας σημαίνει να αφήνεις στην άκρη το παιχνίδι και να γελάς λιγότερο, καθώς «είναι απαραίτητο να δείξουμε μια συγκεκριμένη σοβαρότητα», η οποία μπορεί να είναι εύλογη εάν ενσωματωθεί στο πλαίσιο. Το γέλιο και το παιχνίδι είναι δύο εξαιρετικά σημαντικές πρακτικές για την ευημερία μας: όχι πολύ πρόσφατη έρευνα έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητα αυτών των δύο εργαλείων σε σωματικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο.

«Δεν έχω χρόνο για αυτό, έχω σημαντικά πράγματα να σκεφτώ» έχω ακούσει πολλές φορές. Είναι χαρακτηριστικό της κουλτούρας μας να πιστεύουμε ότι τα στοιχεία του γέλιου και του παιχνιδιού πρέπει να εξασκούνται αποκλειστικά κατά την παιδική ηλικία, και μετά τα αφήνουμε στην άκρη για «ενήλικες» δεσμεύσεις. Η ψυχοθεραπεύτρια Annette Goodheart, πρωτοπόρος της Γέλιου Θεραπείας, και ο ψυχίατρος Stuart Brown, ιδρυτής του Εθνικού Ινστιτούτου Παιχνιδιού, μας λένε ότι το γέλιο και το παιχνίδι είναι πολύ περισσότερα από απλή διασκέδαση, τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες. Για τη σωματική και ψυχική μας υγεία.

Αυτό που ασκείται στα κλαμπ γέλιου είναι το γέλιο χωρίς όρους, δηλαδή χωρίς τη χρήση κωμικών στηρίξεων, και αυτό είναι πραγματικά αντιδιαισθητικό και επαναστατικό. Και παίζουμε πολύ, παιχνίδια όλων των ειδών, αυτά που παίζαμε ως παιδιά ή αυτά που προκαλούν την πνευματική μας ευελιξία.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ

Πρέπει να ομολογήσω ότι η πρώτη μου συνεδρία σε ένα κλαμπ ήταν αρκετά ανησυχητική. Μπερδεύτηκα και εμφανίστηκα στο δεύτερο μάθημα, χάνοντας ολόκληρη την εξήγηση του γιατί ήταν σημαντικό να το εξασκήσω. Αποφάσισα να εγγραφώ στο μάθημα γιατί, μετά τη 18η μετακόμισή μου, είχα σωματική και συναισθηματική κατάπτωση και δεν μπορούσα πλέον να βρω τη διασκεδαστική πλευρά της ζωής. Για ένα λογικό άτομο σαν εμένα, το να βρεθώ σε ένα δωμάτιο με άλλους αγνώστους και να γελάσω άνευ όρων ήταν σχεδόν ένα σοκ. Η μόνη πληροφορία που είχα καταφέρει να συλλέξω ήταν ότι το σώμα δεν διακρίνει μεταξύ αυθόρμητου γέλιου και προκαλούμενου γέλιου, επομένως ήταν επίσης εντάξει να προσποιηθείς ότι γελάς για να πετύχεις τον στόχο να νιώθεις καλύτερα. Στο τέλος της συνεδρίας πήγα στο σπίτι και ένιωσα μια ασυνήθιστη αίσθηση ελαφρότητας, οι μύες του προσώπου μου είχαν δουλέψει πολύ και έτσι φαντάζομαι ότι το στόμα μου ήταν ακόμα ελαφρώς χαμογελαστό. Κοίταξα τα πρόσωπα των περαστικών, κάποιοι μου χαμογέλασαν, δεν το είχα συνηθίσει. Μόλις σπίτι, τα σκυλιά και οι γάτες μας δεν σταματούσαν να μένουν κοντά μου και αυτή η συμπεριφορά τους ήταν αρκετά ασυνήθιστη. Την επόμενη μέρα ξύπνησα με καλή διάθεση, σκέφτηκα «Τι όμορφη μέρα σήμερα» και αυτή η αίσθηση ελαφρότητας κράτησε για πολύ. Ωστόσο, νόμιζα ότι ήταν σύμπτωση. Καθώς συνέχισα να παρευρίσκομαι, ωστόσο, συνειδητοποίησα ότι το αίσθημα ανακούφισης ήταν όλο και περισσότερο παρόν και μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που αποφάσισα, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να γίνω Ηγέτης για να μπορώ να ηγούμαι ο ίδιος σύλλογο. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: ένιωθα πολύ άβολα να μιλήσω μπροστά σε άλλους! Μπορώ να πω ότι, επιμένοντας στην πρακτική, μου συνέβη κάτι ανεξήγητο. Έχω συνηθίσει να εκθέτω τον εαυτό μου, έχω παρακολουθήσει ένα εκατομμύριο δραστηριότητες, ακόμη και θέατρο και θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Αυτό που λειτούργησε για μένα για τη δημόσια ομιλία ήταν η δραστηριότητα του συλλόγου και θα είμαι πάντα ευγνώμων στον εαυτό μου που έδωσα στον εαυτό μου την άδεια να προσπαθήσω!

.