Η διαβίωση με αναπηρία, σωματική ή ψυχική, είναι μια μεγάλη πρόκληση: ειδικά για όσους ζουν δίπλα σε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Και αυτή η πρόκληση είναι πηγή μεγάλου άγχους, συναισθημάτων και αρνητικών σκέψεων.
Το γέλιο και το παιχνίδι μπορούν να ανακουφίσουν αυτή την κατάσταση. Πρώτα απ ‘όλα, το γέλιο βελτιώνει τη διάθεση και ως εκ τούτου τα άτομα με ειδικές ανάγκες καταφέρνουν να αλλάξουν την αντίληψη της αρνητικότητας σε ένα πιο υποφερτό επίπεδο. Δεδομένου ότι οι συνεδρίες πραγματοποιούνται σε ομάδες, παρέχουν επίσης μεγάλη βοήθεια, καθώς είστε σε θέση να μοιραστείτε τον πόνο και την πικρία της κατάστασης. Όσον αφορά την πρακτική απευθείας με άτομα με ψυχοσωματικές αναπηρίες, είχα την ευκαιρία να φέρω τις συνεδρίες μου σε διαφορετικά κέντρα, στην Ιταλία και την Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου.
Στην ενότητα των μαρτυριών, αναφέρω την ανατροφοδότηση της ψυχολόγου του κέντρου ενηλίκων με ψυχοκινητικές καθυστερήσεις στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, με την οποία συνεχίζω να συνεργάζομαι. Θυμάμαι τα πρόσωπα ορισμένων από αυτούς στην πρώτη μας συνάντηση, με μια μάλλον επιφυλακτική έκφραση. Δεν κατάλαβαν γιατί έπρεπε να προσποιηθούν το γέλιο… Και είχαν δίκιο! Φυσικά, θα μπορούσα να αξιοποιήσω την παρουσία των εκπαιδευτικών και του ψυχολόγου, οι οποίοι με το παράδειγμά τους, βοήθησαν ιδιαίτερα. Κατά τη διάρκεια μερικών εβδομάδων, εναλλάσσοντας το γέλιο με παιχνίδια και κυκλικούς χορούς, τα πρόσωπα των συμμετεχόντων φωτίστηκαν. Το καλωσόρισμα, όταν έφτανα, ήταν πάντα πολύ ζεστό.
Στην ενότητα των μαρτυριών, αναφέρω την ανατροφοδότηση της ψυχολόγου του κέντρου ενηλίκων με ψυχοκινητικές καθυστερήσεις στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, με την οποία συνεχίζω να συνεργάζομαι. Θυμάμαι τα πρόσωπα ορισμένων από αυτούς στην πρώτη μας συνάντηση, με μια μάλλον επιφυλακτική έκφραση. Δεν κατάλαβαν γιατί έπρεπε να προσποιηθούν το γέλιο… Και είχαν δίκιο! Φυσικά, θα μπορούσα να αξιοποιήσω την παρουσία των εκπαιδευτικών και του ψυχολόγου, οι οποίοι με το παράδειγμά τους, βοήθησαν ιδιαίτερα. Κατά τη διάρκεια μερικών εβδομάδων, εναλλάσσοντας το γέλιο με παιχνίδια και κυκλικούς χορούς, τα πρόσωπα των συμμετεχόντων φωτίστηκαν. Το καλωσόρισμα, όταν έφτανα, ήταν πάντα πολύ ζεστό. Η αναζήτηση ενός βλέμματος και ενός προσωποποιημένου χαιρετισμού, ερχόταν πιά ακόμη και από εκείνους που στην αρχή ήταν πιο συγκρατημένοι ή περισσότερο, δύσπιστοι. Το παιχνίδι και το γέλιο έχουν επίσης μεταμορφώσει τις σχέσεις εντός του ινστιτούτου και μεταξύ των εκπαιδευτικών: έχοντας δείξει τα συναισθήματά τους μέσα σε έναν προστατευμένο χώρο, τους επέτρεψε να αποκαλυφθούν, να αλληλεπιδράσουν με έναν πιο παιγνιώδη τρόπο, να είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά, να τους δουν ενώ κλαίνε από συναίσθημα χωρίς να ντρέπονται γι ‘αυτό. Και τότε άκουσα “Σας αγαπάμε πάρα πολύ” από τα “παιδιά” που είναι πραγματικά ανεκτίμητο! Τους αγαπώ επίσης πάρα πολύ και ο χρόνος που αφιερώνω στις δραστηριότητές μας είναι ένα πολύτιμο καύσιμο για μένα.
